“Mama, hoe gaat het met je?”, vraagt hij (9).
“Goed, hoor!”, wals ik eroverheen.
“Maar mama, hoe gaat het écht met je?”
“Het gaat wel, hoor!” – Oké, onstuimig, net als het weer. Dat wel.
“Maar ik vind het niet leuk dat je pijn hebt aan je knie”, begint hij te snikken.
“Dat is ook niet leuk”, zeg ik begripvol. “Maar maandag gaat Jacco proberen mijn knie weer beter te maken, zodat we weer kunnen voetballen en leuke dingen kunnen doen, oké? En lieverd, ik weet dat jij vooral de stomme dingen ziet, maar er komen voor mama ook mooie dingen uit.” Ik geef hem een aantal voorbeelden. Zijn tranen drogen op en zijn pruillip verandert in een glimlach. Ik pak hem vast, kijk hem aan en zeg: “Ik ben zó trots op jou. Dankjewel dat je doorvraagt. En hey, we gaan ervoor, hè!”
Mijn knie is al ruim anderhalf jaar een thema. Iets waar thuis veel over wordt gepraat en waar onze zoon natuurlijk ook van alles van meekrijgt. Enkele weken geleden schreef ik een blog over de impact van deze blessure die veel verder reikt dan mezelf. Hoe dichter we bij de operatie komen, hoe meer de spanning bij mij stijgt en hoe meer mijn zoon meevoelt en meeleeft. Het is nog maar een paar dagen tot operatie #4. Ik sta te popelen, ben stikzenuwachtig en kan niet meer wachten. Op naar betere tijden.
Zelfzorg
Het tijdstip waarop ik aanstaande maandag bij FlexClinics word verwacht, is nog niet bekend. Omdat ik geen zin heb om (waarschijnlijk) in de maandagochtendspits vanuit Weert richting Utrecht te reizen, heb ik een hotelovernachting op 10 minuten van FlexClinics geboekt. Zodat ik, voor zover het kan, ontspannen naar de operatiedag kan toeleven. Ik heb mezelf een mooi hotel cadeau gedaan met een wellness en zwembad met panoramisch uitzicht. Als je me zoekt… Zondag wordt een dag van rust. We gaan op tijd die kant op. Even stilstaan, rustig proberen adem te halen en mezelf voorbereiden op de dag en periode erna.
Edit: inmiddels is het tijdstip bekend. Om 8.00 uur mag ik me melden. Fijn!
Voorgevoel
Er hangt nogal wat af van de aanstaande operatie. Zo probeer ik er niet naar te kijken, maar feitelijk ís het wel zo. Dat brengt spanning met zich mee. Het geeft een beetje hetzelfde gevoel dat je krijgt als je vlak voor een belangrijke wedstrijd in de kleedkamer zit. Je weet wat er gaat komen, je bent voorbereid en je wilt maar één ding: beginnen. De komende wedstrijd wordt niet op gras gespeeld, maar op de operatietafel en in de periode erna thuis en bij de fysio. Ik ben klaar om de finale te spelen. Er liggen inmiddels al 21 maanden revalidatie achter me. Die heb ik in de afgelopen weken tot in detail geanalyseerd. Aanstaande maandag is voor mij opnieuw dag 1. Het is het begin van een nieuwe kans om mijn knie en een stuk van mezelf weer op te bouwen.
De laatste weken merk ik dat ik wat meer in mijn eigen bubbel leef, meer op mezelf ben. Weinig behoefte heb aan afleiding of mensen om me heen. De focus ligt bij mezelf, ik doe wat goed voelt. Ik luister veel muziek, haal daar veel uit. Het leven draait gewoon door, terwijl er ergens in mijn achterhoofd continu een andere film mee draait. Dat is verklaarbaar, ik laat het er zijn.
Shit happens
Ik heb mijn best gedaan om mijn knie zo rustig mogelijk te krijgen, door bewegingsdrang te temperen en alleen wat te fietsen op de hometrainer. Het is niet helpend geweest dat ik twee weken geleden tijdens de een-na-laatste training bij Eric een vervelende draaibeweging maakte toen ik een bal in een houten kist wilde mikken. Met mijn rug naar de kist toe gekeerd hield ik de bal hoog en probeerde ik vervolgens met mijn linker hak de bal er vanaf enkele meters afstand in te plaatsen. Ik wilde over rechts wegdraaien om te zien of de bal raak was, maar in die draai voelde ik een scherpe steek en een knak aan de buitenzijde van mijn knie. Dat voelde niet al te best. Ik moest er even van bijkomen en er vielen wat krachttermen.
Het geluk wilde dat ik vorige week bij de fysio tijdens een demo van Usono aanwezig was als testpersoon voor een dynamische echo. Ik vroeg toen om de buitenzijde van mijn knie ook even vluchtig te bekijken, want het voelde nog steeds niet lekker. Op de echo kwam wat vocht tevoorschijn. Blijkbaar is er toch iets gebeurd in die draai. Het voelt vandaag de dag nog steeds hetzelfde. Daarom ben ik gisteren nog even bij Eric langsgegaan om mijn knie te laten beoordelen, al was het voor mijn eigen gemoedsrust in aanloop naar aanstaande maandag. Hij heeft wat testjes gedaan en het lijkt goed mogelijk dat er iets speelt met mijn buitenmeniscus. Hopelijk is het alleen maar wat geïrriteerd. Eric zou Jacco in ieder geval nog even berichten over het voorval en zijn bevindingen. Ik probeer me er niet druk om te maken. Als er iets zit wat niet klopt, zal Jacco het ongetwijfeld adresseren en indien nodig direct aanpakken.
Blik vooruit
Enfin, terug naar de operatie. Ik heb de mogelijkheid gekregen om me na de operatie voor een lange periode volledig te focussen op mijn herstel. Ik krijg alle ruimte, tijd en daardoor energie om ervoor te zorgen dat die knie in orde komt. Dat geeft rust.
Daags na de operatie zit ik in de ochtend alweer bij Eric om mijn revalidatie op te pakken. Dat vooruitzicht voelt vertrouwd. Ik heb het trainen de afgelopen twee weken gemist. Ja, zo snel gaat dat. Eric en ik hebben samen veel meegemaakt. Drie keer herstellen na operaties, >200 trainingen, talloze gesprekken. De fysiopraktijk voelt als een tweede thuis. Hoewel ik weet dat we het voorlopig heel rustig aan doen en we langzaam en met beleid stappen gaan zetten, ben ik blij dat ik er dinsdag weer ben. Het betekent namelijk dat de operatie dan achter de rug is en ik de weg omhoog weer kan inslaan.
Oh mensen, de aftrap is dichtbij. Alles is gezegd en gedaan. We gaan spelen. Maandag geef ik de controle heel even uit handen, met vertrouwen in de specialisten. Vanaf dinsdag is het aan mij. Ik ga voor de overwinning.
Na elke operatie heeft mijn knie redenen gehad om te reageren. Een cyclops, een te nauwe notch, een nabloeding. Met onder andere steeds nieuw littekenweefsel en een extensiebeperking tot gevolg. Het functioneert voor geen meter. Dat kán en mag na de komende operatie gewoon niet meer gebeuren. Jacco zei eerder al dat ik vooral veel pech heb gehad en zonder mij iets te beloven, sprak hij wel vertrouwen uit in deze operatie. Er is een reële kans van slagen. Daar gaan we voor.
Dit is het begin van beter worden. En als ik dan toch nog een les mag delen uit de afgelopen 21 maanden: uiteindelijk draait het niet alleen om beter worden, maar ook om wie ik onderweg ben geworden.
“Ik heb al zover moeten kruipen, het laatste stuk zal ook wel gaan, tot ik ga staan.”
– Racoon, Oceaan
