Soms verlang ik naar een tijdmachine. Het idee dat ik een aantal weken vooruit zou kunnen spoelen, naar het moment waarop mijn knie me bevestigt waar ik nu alleen nog maar op kan vertrouwen: dat het goedkomt. Dat al het werk, al het geduld en al die bewuste rust en ingehouden bewegingsdrang uiteindelijk een investering blijken te zijn die rendeert. Het is opvallend hoe groot dat verlangen is, terwijl alles om me heen eigenlijk laat zien dat ik op de goede weg zit. De signalen tot nu toe zijn namelijk goed. Heel goed zelfs.
Natuurlijk, af en toe sluimert er echt wel wat onzekerheid op de achtergrond, maar mijn hoofd staat er over het algemeen positief bij. Soms moet ik mezelf een schop onder mijn kont geven als onzekerheid even de overhand dreigt te nemen; het overgrote deel van de tijd moet ik mijn eigen enthousiasme temperen. Eric speelt in dit proces een belangrijke rol voor me. Hij houdt me op koers, bewaakt de rust en geeft me precies de kaders die ik nodig heb om dit traject verstandig aan te pakken. Dat is goud waard.
Ik mag nog niet te hard juichen, dat zou te vroeg zijn. Laten we ook even realistisch zijn: de operatie is pas twee weken geleden. Als het om recidief van littekenweefsel gaat worden de komende weken cruciaal. In alles merk ik dat de huidige situatie écht anders is dan na de operatie in mei. Geen nabloeding, een veel rustigere knie, een uitstekende patellamobiliteit en een revalidatiestrategie die vanaf dag één draait om rust, tijd, ruimte en doseren. De uitgangspositie is rooskleuriger. Ik pak de feiten vast en herhaal ze tegen mezelf. ‘We’ staan er gewoon goed voor.
Een knie die meebeweegt
In week twee heb ik grote stappen vooruit gezet. Mijn knie is al veel minder reactief dan een week geleden. De zwelling neemt af, mijn patella is weer zichtbaar én beweegt, in tegenstelling tot na de vorige operatie, goed mee. De warmte is al iets minder en komt met vlagen opzetten. Ik koel meerdere keren per dag, dat voelt prettig. Op dit moment slik ik nog de combinatie paracetamol en naproxen, waarbij die laatste helpt om de ontstekingsreactie in mijn knie te temperen.
Mijn knie voelt wel stijf, vooral in de ochtend als ik uit de extensiespalk kom. Ik heb wat tijd nodig om op te starten. Dat is passend bij deze fase. Als ik opsta ga ik direct even op de vloer zitten met gestrekte benen voor me uit en span ik mijn quadriceps een aantal keren aan. Dat aanspannen gaat verrassend goed. Ik mis behoorlijk wat spiermassa, maar dat is verklaarbaar. Ik ben lang niet in de eindstandige strekking geweest en heb daardoor mijn VMO nooit goed kunnen aanspannen. Nu lukt dat wel. Bij Eric kreeg ik gisteren zelfs voor het eerst mijn hak van de grond bij het aanspannen van mijn quadriceps. Mijn VMO komt weer tot leven. Een grote mijlpaal zo kort na de operatie. Ik heb trouwens nog steeds spierpijn van al dat bewuste aanspannen. Heerlijk!
Anyway, er staat dus wel druk en spanning op het gewricht, gelukkig niet van binnen. In de afgelopen week heb ik gemerkt dat ik, ondanks de stijfheid, makkelijk en snel richting extensie beweeg. Op dit moment ligt mijn been gewoon vrijwel direct plat. Voor behoud hiervan lig ik een groot deel van de dag in extensie op de bank, afgewisseld met veel kleine blokjes van beweging. Ook als ik even uit extensie ben geweest, doordat ik bijvoorbeeld iets langer op een stoel heb gezeten, ben ik zo weer terug in strekking. Dat is netjes. Het lijkt allemaal iets soepeler te gaan, wat vanzelfsprekender. Iedere dag een procentje beter.
En dan die grote opluchting: de beweging van extensie naar flexie gaat volledig soepel. Er is geen enkele knoep, geen drukopbouw ín de knie en geen hapering in die beweging. Mijn knie werkt mee. Ik kan bijna niet uitleggen wat dat mentaal doet, behalve dat het voelt alsof iemand een zware steen uit mijn rugzak tilt. Na zo lang ‘gedoe’ is het zo fijn om deze beweging weer te kunnen maken zonder pijn en blokkade. Het bevestigt voor mij dat Jacco wederom goed heeft gezien wat er mis was. Dat geeft me rust en vertrouwen dat we nu écht op de goede weg zitten. Dit moeten we zien te behouden.
Ook mijn flexie gaat vooruit. Waar ik een week geleden rond de 90/95 graden zat, beweeg ik nu alweer een stuk verder, tot een graad of 110. Vanaf dat punt bouwt er flink druk op, niet per se ín mijn gewricht, maar er rond omheen. Ik probeer steeds iets verder te gaan, zonder te pushen en daarmee reactie uit te lokken. Die flexie komt wel.
 |
| 17-11-2025: Heel slides |
Basics, basics, basics
Bij Eric draait het de komende periode om het leggen van een fundament, bestaande uit:
- Extensie behouden.
- Flexie verder opbouwen.
- Mobiliteit en belasting binnen de grenzen van reactie.
- Langzaam en gedoseerd richting een dynamisch looppatroon (en krukken afbouwen).
- Vertrouwen blijven verzamelen in kleine signalen (die zijn er genoeg!).
Niks spectaculairs en eerlijk gezegd oersaai. Wel noodzakelijk om de basis goed te krijgen. Hier wordt de winst geboekt die later het verschil gaat maken.
Afgelopen woensdag mocht ik voor het eerst weer op de fiets bij Eric. Met het zadel hoog en verkorte cranks lukte het om de trappers rond te krijgen. Ook al was het maar kort, we bewegen vooruit. Dat voelt goed. De knie reageerde rustig. Meer heb ik op dit moment niet te wensen. Omdat mijn flexie zo goed vooruit gaat, heb ik gisteren voor het eerst weer rustig gefietst zonder verkorte cranks. Vanaf nu mag ik dat thuis ook gaan doen op de hometrainer, maximaal een paar minuten per keer langzaam de trappers rond laten gaan. Wel met de boodschap om geen reactie uit te lokken. Mijn knie moet zo rustig mogelijk blijven. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen…
Verder schept het vertrouwen dat ik de beweging van een goed looppatroon in mijn systeem terugkrijg. Met krukken nog, ja, maar de beweging in de zwaaifase naar voren en de afzet achter klopt. Ik hoef er niet bewust over na te denken. Dat is veelbelovend.
Bewegingsdrang, maar dan anders
Bewegingsdrang blijft een rode draad in dit verhaal. Elke sporter zal dat herkennen. Iedereen die mij kent weet dat ik normaal gesproken liever te veel dan te weinig doe. Na deze operatie is er een bewuste keuze gemaakt om het rempedaal ingedrukt te houden. Ik kan en durf nu ook rust te nemen, al voelt dat soms tegennatuurlijk. Is dat altijd makkelijk? Nee. Lukt het? Ja. Meestal wel.
Het is bijvoorbeeld verleidelijk om zonder krukken even naar de keuken te lopen. Het zijn slechts een paar meter, maar ik weet dat ik dat niet moet doen. Ik loop dan niet goed en ik lok snel reactie uit. Dat is een risico. Dus ik zeg elke dag tegen mezelf: elke dag dat ik het nu rustig aan doe, investeer ik in de dag dat ik wél weer alles kan. Gedoseerd werken is noodzaak. Dat is de laatste twee weken mijn mantra geworden. Iets wat ik steeds tegen mezelf herhaal als ik de drang voel om iets te gaan doen. Rustig aan, jij!
Om mijn bewegingsdrang wat te kanaliseren, train ik regelmatig mijn bovenlichaam. Dat doe ik met m’n dumbbells, beneden in de woonkamer, tussen het strekken door. Een beetje rug, schouders, armen. Het helpt me mentaal en geeft me fysiek enige voldoening.
Tijd en vertrouwen
Tja, de tijd vooruitspoelen. Kon dat maar eens. Een week of 6 het liefst. Dat verlangen wordt sterker nu ik een kwetsbare periode in ga. Het is een verlangen naar zekerheid en naar het moment waarop ik zonder twijfel kan zeggen: ‘Zie je wel, het is goedgekomen. Mijn knie functioneert weer.’
Maar ik zit nu in een fase waarin ik moet blijven vertrouwen zonder actueel bewijs. Waarin ik moet bouwen aan het fundament, nog voordat het echte resultaat zichtbaar is. En waarin ik moet geloven, ondanks dat er een verleden is dat me anders heeft geleerd. Het voelt wankel en sterk tegelijk. Er zitten mentaal soms echt wel twijfelachtige momenten tussen, maar ik kies ervoor om niet in angst te leven. Deze situatie is anders dan de vorige keer. Het is een nieuwe kans. Ik kan niets anders dan blijven geloven dat deze knie eindelijk de vrijheid terug gaat geven die ik al zo lang mis.
Ach, die tijdmachine… Zolang niemand ‘m heeft uitgevonden, doe ik het met wat ik wél heb: signalen dat het echt de goede kant op gaat. Die zijn er in overvloed. Ik sta er echt goed voor.
Een bron van motivatie
Deze week kreeg ik een berichtje van één van mijn buitenlandse volgers. Naast een persoonlijke boodschap, stuurde ze me een quote van Brené Brown, die ik jullie niet wil onthouden:
“One day you will tell your story of how you overcame what you went through, and it will become someone else’s survival guide.”
Wow! Na het oplopen van mijn blessure in februari 2024 begon ik te schrijven, in eerste instantie voor mezelf. Om mijn traject vast te leggen, om structuur te brengen in de chaos en om woorden te geven aan alles wat er in mijn hoofd en lijf gebeurt. Schrijven werd mijn houvast. En gaandeweg werd mijn blog ook een houvast voor heel veel anderen. Soms dringt dat nog niet helemaal tot me door. Blijkbaar biedt mijn vallen én opstaan, mijn strijdlust én mijn twijfels, mijn drive én mijn vastberadenheid anderen steun in de storm die voorste kruisbandrevalidatie heet.
Dat vind ik bijzonder en ook een beetje ontroerend. Hoe onaf mijn eigen verhaal nu ook nog is, het helpt anderen, omdat mijn woorden worden herkend. Dat geeft voldoening. Ik kan niet wachten om mijn verhaal af te gaan schrijven, om het levende bewijs te zijn dat je je doelen, ondanks veel tegenslagen, kunt bereiken.
