Zo, we zitten op 4 weken post-OK #4 en deze keer plaats ik wél een update. Na de vorige operatie in mei heb ik in deze fase niets gedeeld. Simpelweg omdat er weinig positiefs over mijn herstel te vertellen was. Rond de vier weken moest ik toen al door een knoep heen bewegen en elke dag voelde als een strijd tegen mezelf en vooral tegen een knie die absoluut niet mee wilde werken.
Hoe anders is het vandaag de dag. Nu, vier weken na operatie nummer vier, schrijf ik dit vanuit een compleet ander perspectief. Met het besef dat ik weer voorzichtig mag dromen van waar ik naartoe wil. Dat bezorgde me in de afgelopen dagen meermaals tranen. Van opluchting en dankbaarheid. Ik voel vertrouwen. Meer rust. Een lichaam dat eindelijk in de meewerkstand staat en het gevoel dat ik bijna niet hardop uit durf te spreken: DIT KOMT GOED.
Wat er níet gebeurt (en waarom dat het allerbelangrijkste is)
Soms is herstel niet wat je wél voelt, maar juist wat je níet voelt. Wat er deze keer níet gebeurt – geen knoep, geen terugval, geen overreactie – ís nieuws. Goed nieuws. De beweging van extensie naar flexie gaat vloeiend, iedere keer weer. Vooral aan de voorzijde en binnenin, de probleemzones van vóór de operatie, voel ik vrij weinig. Lateraal is het nog niet wat het moet zijn, maar dat baart me geen zorgen. Er is geen enkele aanwijzing dat er een knoep of mechanische blokkade ontstaat. Dat alleen al maakt deze fase zoveel draaglijker dan na de vorige operatie. Ik voel me mentaal stukken lichter. Over twee weken staat mijn controle bij Jacco gepland en ik kan niet wachten om hem mijn progressie te laten zien. En om hem uit te zwaaien, want dat lijkt te gaan gebeuren.
Er is deze week verder weinig spectaculairs te melden over mijn herstel. Ik maak stappen, ik doe nog steeds eenvoudige, basic oefeningen en de laatste kruk gaat bijna de container in. Het proces vordert gestaag. Mijn extensie zit erin, ik kom er vrijwel direct en na even mobiliseren voelt het ook minder stug. Mijn flexie zit consistent rond de 130 graden. Het zadel van de hometrainer staat weer op de normale hoogte die ik altijd had. De hitte is uit mijn gewricht en er zit nog maar weinig zwelling in mijn knie. Het is het resultaat van veel rust nemen en goed luisteren naar mijn lijf. Daar ben ik best trots op.
Ditmaal pakken we het allemaal een stuk conservatiever aan dan na de derde operatie. Belasting wordt beperkt om reactiviteit te vermijden. Binnenshuis loop ik inmiddels zonder krukken. Buitenshuis moet ik er van Eric nog één kruk bij houden, maar ook dat duurt niet lang meer. Het lukt me nog steeds om toe te geven aan het tempo dat door mijn knie wordt bepaald. Het vooraf gesmede plan lijkt goed uit te pakken.
Eric is daar gelukkig ook heel duidelijk in: de beweeglijkheid ís er gewoon. Dat de belastbaarheid nog aan de lage kant is, is nu minder interessant. Het maakt niet uit als we pas iets later gaan bouwen, zolang we die knie maar rustig houden en we de mobiliteit behouden. En dat ziet er nu gewoon echt goed uit.
Hoe gaat het vandaag?
Als ’s ochtends de wekker gaat doe ik direct de extensiespalk af en blijf ik nog even liggen. Ik snooze een paar keer, omdat mijn knie wat tijd nodig heeft om uit de stijfheid te komen. Op bed beweeg ik mijn been rustig wat heen en weer tussen extensie en flexie, en span ik mijn quadriceps aan. De eerste stappen die ik zet zijn wat stroef, maar eenmaal op gang gaat het goed. Ik loop op een rustig tempo, me bewust van de beweging die ik maak. Binnen lopen gaat prima, het is bekende ondergrond. Ik merk wel dat ik focus moet houden, want als ik niet oplet, schiet ik vanwege nog wat gebrek aan controle en sturing af en toe door in extensie. Dat moet ik zien te voorkomen, omdat het pijn doet en reactie kan uitlokken. Inmiddels gaat dat al veel beter dan een week geleden. Het ‘doorschieten’ is me in de laatste paar dagen niet meer gebeurd. Dat is positief.
Als ik de trap af loop en de leuning vasthoud, lukt het me om langzaam door te stappen. Vóór de operatie was dit ondenkbaar en kon ik alleen schuin de trap af. Nu kan ik met een beetje ondersteuning voorzichtig doorstappen zonder dat er een gevoel van druk of een naderende knoep ontstaat. Dat is winst. Yeah!
Gedurende de dag zorg ik ervoor dat ik niet te lang achter elkaar belast. Dat wordt al gauw vervelend. Het gevaar van dat het steeds beter gaat, is dat ik ook steeds meer wil doen. In deze kritische fase is het juist belangrijk om niet in de overdrive te gaan, maar de rust te bewaren. Door alle positieve signalen die ik voel en de motivatie om deze progressie te behouden, lukt me dat goed. Bovendien heb ik een thuisfront dat mij aanspreekt als het nodig is. Terecht ook, want zoals ik al aangaf is de belastbaarheid nog steeds laag en juist in deze periode willen we geen onnodige reactie uitlokken. Ik ben tenslotte nog niet uit de gevarenzone.
Langzaam en gedoseerd gaan we de belasting opbouwen richting een normaal dagelijks functioneren. Ik lig nog altijd veel op de bank, afgewisseld met buiten wat korte blokjes wandelen of wat fietsen op de hometrainer. Als de stijgende lijn zo doorzet, kunnen we volgens Eric in het nieuwe jaar rustig aan van start met krachttraining en daarmee 2026 goed beginnen. Niet dat dan gelijk alle remmen los gaan, maar het is iets om naar uit te kijken. Vul zelf maar in wat ik allemaal visualiseer richting de zomer van volgend jaar… Vaste lezers zullen het antwoord wel weten.
De conclusie die ik steeds vaker trek op een dag, als ik mezelf afvraag “Hoe reageert mijn knie vandaag?” is: “Prima. Rustig. Hij is aanwezig, maar protesteert niet hevig. We zijn op de goede weg.” Een van de lessen die ik heb geleerd is dat ik niet hoef te forceren om vooruit te komen. Als mijn knie blijft doen wat hij nu doet en ik mezelf rustig houd, komt de rest vanzelf. Het voelt goed.
Een ode aan jou
Omdat ik zelf weer aan het opbouwen ben denk ik er misschien meer aan, maar de parallellen met iemand hier in huis zijn te groot om aan voorbij te gaan. Al eerder had ik het op mijn blog wel eens over mijn zoon (9 jaar). Net zo gedreven en competitief als ik en met een hart dat minstens zo groot is als zijn ambitie. Waar mijn hart sneller gaat kloppen van voetbal, heeft hij zijn liefde gevonden in turnen. Wat die sport van hem vraagt – kracht, discipline, lef, doorzettingsvermogen – past hem als een jas.
Ruim een jaar geleden, vlak na mijn tweede knieoperatie, ging het bij hem ook mis. En niet een beetje mis. Tijdens een uitje met de turnvereniging brak hij zowel zijn spaakbeen als zijn ellepijp. Diezelfde avond lag hij op de operatietafel in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. Hij had nog geen wedstrijd geturnd of zijn seizoen was al voorbij.
Het werd een pittige periode voor iemand die net zoveel bewegingsdrang in zich heeft als zijn moeder. Fysiek én mentaal was het een uitdagende tijd. Hij moest toekijken hoe zijn turnvrienden doorgingen en doorontwikkelden, terwijl hij stil stond. Hij zag zijn vrienden wedstrijden turnen en medailles pakken. Dat vrat aan hem. Ik zag hem worstelen, maar nooit opgeven.
Hij ging naar elke training. Met gips. Zonder gips. Met angst. Zonder angst. Hij deed wat hij kon en liet wat hij moest laten. Net als ik nu aan mijn fundament bouw, heeft hij dat, nadat de pinnen zijn verwijderd, óók gedaan. Zijn vertrouwen groeide iedere training. Het was geen makkelijke weg voor hem, maar drie weken geleden maakte hij zijn wedstrijddebuut. Afgelopen weekend turnde hij zijn tweede wedstrijd en in beide wedstrijden pakte hij samen met zijn turnvrienden een fantastische medaille. Twee uit twee. Hij staat er weer.
Dit weekend vroeg hij: “Mama, mag ik nu ook een keer op je blog?” Natuurlijk, jongen. Micah, deze is voor jou. Je hebt laten zien wat veerkracht is, je hebt jezelf beloond, strijder. En je inspireert mij elke dag om net zo sterk terug te komen als jij. Volgende zomer trappen wij samen een balletje op het veldje en leer je mij een handstand, oké? Deal.
