Het moest het jaar worden waarin ik zou terugkeren op het veld. Als ik terugkijk op 2025 kan ik er niet omheen: dit was zonder meer het jaar van revalideren, setbacks, nieuwe operaties, vallen, weer opstaan, hoop houden en sinds kort eindelijk weer perspectief zien richting mijn doelen. Alles stond dit jaar in het teken van mijn knie. Dat betekende dat ik keuzes maakte en dingen liet, zodat mijn revalidatie altijd voorrang kon krijgen. Steeds met hetzelfde doel voor ogen: eindelijk eens goed herstellen. En met alle seinen die nu op groen staan, gaat dát komend jaar gebeuren. Dat geluksgevoel is bijna niet te beschrijven.
Regie houden
Wat ik dit jaar vooral over mezelf heb geleerd, is dat regie houden voor mij een manier is om overeind te blijven. Als ik het gevoel had dat er in een bepaalde fase geen schot in de zaak zat (👋 geduld!), nam ik zelf het initiatief wel. Ik zocht uit, stelde vragen, vroeg door en bleef verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen traject. Mede omdat afwachten mij alleen maar verder van mijn einddoel zou brengen. Maar ook omdat niemand mijn lichaam zo goed kent als ikzelf. Mijn intuïtie heeft me niet in de steek gelaten. Mijn gevoel dat er iets mis was in die knie klopte iedere keer. Het vertrouwen in mijn eigen waarneming is dit jaar alleen maar sterker geworden. Het verloop van mijn revalidatie was nooit rechtlijnig en zeker niet standaard, waardoor vaste protocollen steeds minder houvast boden en herstel steeds meer maatwerk vroeg.
Doorstaan en doorgaan
Er zijn momenten geweest dit jaar waarin ik diep ben gegaan. Momenten waarin ik me hopeloos voelde en het licht aan het einde van de tunnel volledig verdwenen leek. Dat was begin dit jaar, in januari en februari, toen ik na allerlei vervolgonderzoeken bij TopSupport op een dood spoor belandde. En opnieuw in juli, toen bleek dat de derde operatie niet had gebracht waar ik zo op had gehoopt. Daar kon overigens niemand iets aan doen. De keuze voor een notchplastiek was de juiste. Ik ben er zelf nog altijd van overtuigd dat de nabloeding voor veel reactie in mijn knie heeft gezorgd. Dat mijn knie na die derde operatie niet functioneerde was misschien wel de grootste klap in dit hele traject. Ik was er echt ziek van. ‘Is dit dan wat het is?’, heb ik vaak gedacht. Ik kon het niet accepteren dat deze knie mijn leven zou blijven bepalen. Jacco en Martijn erkenden de complexiteit van mijn situatie en bleven zoeken naar een oplossing voor mijn knie.
Wat mij vanaf die periode in juli overeind hield, was dat ik nooit lang alleen in die ellendige momenten heb gezeten. Doordat Jacco steeds doortastend handelde, vastberaden bleef zoeken en nooit losliet, bleef ik zelf ook in beweging. Er was altijd weer een volgende stap, een vervolgafspraak, een nieuw onderzoek of een ander perspectief. Het zorgde ervoor dat ik nooit kon blijven hangen in uitzichtloosheid. Dat hij me niet liet zwemmen in dat gevoel heeft ervoor gezorgd dat ik mijn hoofd boven water hield. Dat is echt goud waard geweest.
Strijdbaar
Strijdbaar zijn klinkt stoer, dat zullen de meeste sporters ook zijn, maar voor mij betekent het vooral: doorzetten. Niet opgeven, blijven zoeken, regie houden, af en toe jezelf toestaan om je even kut te voelen en weer dóórgaan. Ook of misschien wel juíst op de dagen dat het niet vanzelf gaat. Ik krijg regelmatig berichten van mensen die zeggen dat ze mijn doorzettingsvermogen en motivatie bewonderen. Dat zijn leuke dingen om terug te lezen, dus dank! Toch voelt het voor mij als iets normaals. Ik ben mezelf, ook op deze blog laat ik zoveel mogelijk mijn echte ik zien. Ik doe wat nodig is. Ja, misschien wel iets meer dan dat. Opgeven is nooit een serieuze optie geweest, ook niet op momenten dat er geen perspectief meer leek te zijn. Hoe zwaarder het werd, hoe sterker de drang werd om mijn einddoel te blijven nastreven.
Volhouden, doorgaan en blijven opdagen dus. Gedisciplineerd doe ik mijn oefeningen en met uitzondering van enkele vakanties sloeg ik nog nooit een sessie bij Eric over. Discipline betekent verder voor mij ook consequent blijven doen wat nodig is om verder te komen. Consistency = key.
Een andere aanpak
Na de laatste operatie in november hebben wij bewust gekozen voor een andere aanpak. Waar er na eerdere operaties vooral werd geroepen: hop, krukken weg, gas erop en lekker bewegen, zijn we dit keer veel conservatiever gaan opbouwen. Vaste lezers weten dat dit best lastig is voor iemand die graag vooruit wil en gewend is om door te pakken. Maar beter een langzame start en wél richting mijn einddoel, dan te hard van stapel lopen en opnieuw littekenweefsel ontwikkelen. Deze gedachte helpt mij iedere dag. Doordat ik dat stukje kan accepteren, kan ik me ook volledig committeren aan het proces.
De droom blijft overeind
De droom is nooit verdwenen. Het einddoel, weer voetballen, heb ik nooit losgelaten. Het doel is kwetsbaar, maar het is er. En sinds de laatste operatie voel ik daar opnieuw volle overtuiging bij. Jacco en Eric geloven erin, samen met mij. Eerder dit jaar, toen het er even rooskleurig uitzag, heb ik mezelf alvast getrakteerd op nieuwe voetbalschoenen. Ze zitten nog steeds nieuw in de doos. Ik ga ze hoe dan ook dragen, wat er ook voor nodig is. In juli heb ik even gedacht dat ik misschien nooit meer normaal zou functioneren, dat zelfs pijnvrij lopen al te veel gevraagd zou zijn. Maar nu, zeven weken na de laatste operatie, durf ik weer vooruit te kijken. Ik realiseer me dat ik nog een lange weg te gaan heb, maar we zitten op het juiste pad. Echt waar, ik heb zoveel zin om te bouwen en visualiseer dagelijks alles wat straks weer kan.
Openheid en vertrouwen
Wat dit jaar me ook heeft gebracht, is dat ik opener ben geworden. Ik durf alles te benoemen wat ik voel, zonder het gevoel te hebben dat ik ‘me aanstel’. Dat gevoel heb ik eerder wel gehad, zeker in de vroegere fases van dit traject, waarin ik twijfelde aan mijn eigen waarneming en me afvroeg of het misschien wel ’tussen mijn oren zat’. Nu weet ik beter, omdat mijn lichaam iedere keer gelijk bleek te hebben. Omdat wat ik voelde, ook daadwerkelijk ergens vandaan kwam. Jacco en Eric hebben mij hier goed bij geholpen. Eric zag immers drie keer per week in de zaal dat het voor geen meter functioneerde en nam mijn twijfels weg als ik dacht dat het aan mezelf lag. Het wederzijdse vertrouwen heeft ervoor gezorgd dat ik alles durf te delen en zowel Jacco als Eric vertrouwen op mijn input om het proces verder vorm te geven.
Boodschap aan mezelf
Als ik terugkijk naar mezelf als persoon aan het begin van dit jaar, zou ik tegen haar willen zeggen: wees toch eens iets minder streng voor jezelf. Die lat hoeft niet op standje polsstokhoogspringen te liggen. Tegelijkertijd zou ik haar ook willen zeggen: wees trots. Trots op hoe je bent doorgegaan en hoe je bent blijven staan toen het moeilijk werd. Dit jaar heeft me geleerd dat ik mag blijven geloven in mijn eigen lichaam, mijn gevoel en mijn einddoel.
Wat ik dit jaar ook heel bewust heb gedaan, is meer kiezen voor mezelf. Om me na de laatste operatie volledig op mijn herstel te kunnen richten, nam ik afstand van mijn baan in loondienst. Daarmee viel er een stukje stress weg. Ik geloof oprecht dat deze stressreductie verschil heeft gemaakt in mijn herstel. Mijn lichaam én hoofd kregen rust en daarmee ontstond letterlijk ruimte.
De essentie van 2025
2025 begon in mineur, maar eindigt hoopvol. Wat ik meeneem naar 2026 is dankbaarheid en vertrouwen. Dankbaarheid voor de nieuwe kans die mij is gegund. Vertrouwen in mijn lichaam, in mijn proces en in mijn vermogen om vol te houden, met ook het besef dat het pad hobbelig zal blijven. Als mijn knie goed voelt, voelt mijn hoofd ook goed. Die twee zijn al bijna twee jaar onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ik sta op een punt dat ik voorzichtig durf te dromen: zomer 2026? ⚽ To achieve you must believe.
Een woord van dank
Tot slot wil ik iedereen bedanken die dit jaar heeft meegelezen, gereageerd, gestuurd en gedeeld. Ik heb me dit jaar gedragen en gesteund gevoeld door jullie allemaal. Jullie support en alle bemoedigende woorden deden mij goed.
Het is bijzonder om te merken dat deze blog, die ooit begon als een persoonlijk verslag, volledig uit de hand is gelopen in de meest positieve zin van het woord. Vrijwel dagelijks stromen er berichten van lotgenoten mijn inbox binnen. Mensen die midden in hun revalidatie zitten, vastlopen, twijfelen of simpelweg herkenning zoeken. Het raakt me iedere keer opnieuw dat mijn verhaal voor zoveel mensen van waarde blijkt te zijn. Dat ik iets kan betekenen in een fase die vaak eenzaam, frustrerend en onzeker voelt.
Ook ontvang ik veel reacties van fysiotherapeuten en andere zorgprofessionals, die aangeven hoe waardevol ze het vinden om een revalidatietraject zo gedetailleerd en ongefilterd te kunnen volgen. Dat ze hier inzichten uithalen en ervan leren. Orthopeden ook. Jacco zei het al eens treffend: “Normaal zie ik een patiënt een week of zes na een operatie pas terug. Bij jou lees ik iedere week hoe het gaat.” Die inkijk in wat revalideren écht inhoudt, blijkt van toegevoegde waarde te zijn.
Dank dat jullie er in grote getale bij waren. Ik neem jullie graag mee naar 2026, het jaar waarin er mooie dingen staan te gebeuren.
De meest gelezen blogs van 2025
Voor wie later is ingestapt, of bepaalde fases van dit jaar nog eens wil teruglezen: hieronder staan de vijf meest gelezen blogs van 2025. De blogs hangen samen met de belangrijkste gebeurtenissen van dit jaar.
- De dynamische echo bij Sports Valley in Ede galmt nog even na
- Operatieverslag #4: Een nieuwe kans
- Operatieverslag #3 / Jacco Zijl: “Dit is precies wat ik had verwacht”
- Consult bij OrthoCare: Als opgeven geen optie is, maar zo doorgaan ook niet
- Consult bij OrthoCare: Moeilijke puzzels zijn er om te leggen
